Problem Yok!

Het is al weer vier weken geleden dat ik mijn laatste en tegelijkertijd ook eerste blog over mijn uitwisseling in Istanbul schreef. Voor de mensen in Nederland is dit misschien ‘’maar’’ één maand, maar voor een Erasmus student vliegt de tijd in het buitenland echt voor bij! Ik ben inmiddels verhuisd van de dormitories op school naar een heerlijke studio met alles (keuken + badkamer) voor mezelf, twee straten van de school af. Mijn Portugese vriendinnetjes plus nog andere Erasmus studenten zijn nu mijn buren (onze deuren zitten tegenover elkaar), dus ik heb het hier prima naar mijn zin!

Inmiddels heb ik de bureaucratie in Turkije op een hele intense manier meegemaakt en ik kan niet echt zeggen dat het mij (of de andere studenten aan de uni) goed is bevallen. Wij moesten onze ‘’residence permit’’ (verblijfsvergunning) voor het komende half jaar aan vragen en dat ging gepaard met de nodige tripjes met het openbaar vervoer kris kras door heel Istanbul (vooral leuk als je je bedenkt dat om hier echt ergens te komen je altijd meer dan een half uur onderweg bent..), honderden kopietjes maken van allerlei dingen in de copyshop op school (maar kom niet tussen 12:00 en 14:00, want dan moet er geluncht worden!!!) en het op een vroege donderdagochtend om 09:00 verzamelen met 220 katerige/chaggerijnige/gestresste studenten in een veel te klein lokaal om dan eindelijk die berg papierwerk in te leveren. Na de heerlijke mededeling dat er in plaats van de beloofde 6 afgevaardigden van de vreemdelingenpolitie maar 3 mensen waren komen op dagen zat de sfeer er lekker in en kon het feest beginnen; inleveren maar! Nu had ik het geluk dat ik vrij snel aan de beurt was (ik hoefde ‘’maar’’ 1.5 uur te wachten) en ik had alles qua papierwerk goed op orde. Helaas hebben sommige van mijn mede-studenten voor dit stukje bureaucratie van 09:00 tot 14:00 moeten wachten en dan duurt de dag toch wel erg lang.. Laten we het maar zeggen zoals de Turken dat zo graag doen; Problem Yok!

Maar wat betekent dat; Problem Yok? Het betekent geen probleem en het is een uitdrukking waar iedereen in Turkije dol op is. Ik zie het maar als het Hakuna Matata van de Turken. Een aantal leuke voorbeelden van Problem Yok:

- Ik woon inmiddels twee weken in mijn nieuwe studio en er zijn veel problemen met de boiler. Als de super zelfstandige chick die ik ben (haha) heb ik de melding die af en toe op de boiler verschijnt gegoogelt en het komt er op neer dat er iets kapot is waarvoor een monteur moet komen. Mijn huisbaas vindt dit nog niet echt nodig, koud water is ook water (vooral als je wilt douchen telkens opnieuw een heerlijke ervaring!), oftewel PROBLEM YOK!

- In een megastad met 17 miljoen inwoners (dat is inderdaad net zoveel inwoners als Nederland, ik ben ook nog steeds in shock), is het voor het openbaar vervoer lastig om op tijd te komen. Er staan wel borden bij de bushalte die de tijd aangeven maar deze kloppen eigenlijk nooit, of er komt gewoon geen bus. Dan wachten we toch gewoon op de volgende? PROBLEM YOK!

- Een vriendin wilde terug naar haar thuisland reizen voor een paar dagen, maar we hebben de residence permit van Turkije nog niet ontvangen. Dit betekent dus dat je niet zomaar in en uit het land kan reizen. Volgens de coördinator had zij daar geen speciaal papier voor nodig, ze zou gewoon zonder problemen heen en weer kunnen reizen. Totdat ze er een dag voor vertrek achter kwam dat je dus wél een speciaal papier nodig hebt, waarvoor je helemaal naar de andere kant van Istanbul moet reizen. PROBLEM YOK!

- Na op een warme vrijdagmiddag 2.5 uur bij een kantoor te hebben gewacht voor een van de benodigde residence-permit papieren, gooien ze doodleuk een half uur voor sluitingstijd het systeem dicht. ‘’The person who has to sign this paper went home already’’. Kom op maandag maar terug dus. PROBLEM YOK!

Ik bedoel dit overigens helemaal niet als zeuren, het is meer een observatie van de cultuur hier. Voor mij als Nederlander was het zeker in het begin ontzettend wennen, terwijl deze gang van zaken hier gewoon normaal is. Mensen denken hier zó veel relaxeter over eigenlijk alles waar wij ons in Nederland helemaal dood over kunnen stressen en strenge regels over maken. Ook zitten mensen hier tot s’avonds laat buiten çay thee te drinken, black gammon te spelen en te kletsen. Maakt niet uit welke dag van de week. Heerlijk toch?

Naast het observeren van de Turkse cultuur moet er natuurlijk ook nog wat aan school worden gedaan. Na nog drie keer veranderen presenteer ik dan bij deze mijn echte vakkenlijst: European Economies, Asian Economies, Managing Marketing programs in Organizations, Cross-cultural issues in Business en Management and International Trade. De vakken zijn heel interessant en afwisselend. De leraren zijn super blij met ons als gedreven, enthousiaste en geïnteresseerde Erasmus-studenten. Dit komt vooral omdat de Turkse studenten van deze privé universiteit het liefst allemaal niks doen en slapen tijdens de les (ja, ze slapen letterlijk), maar daarna wel je aantekeningen willen overschrijven. Een win-win situatie voor iedereen dus, zo’n Erasmus exchange!

Verder ontdek ik langzaam steeds meer van Istanbul en ik moet zeggen dat ik wel echt een beetje verliefd ben geworden. Het maakt niet uit of je vaak naar dezelfde plek gaat hier, toch ontdek je weer nieuwe eettentjes, leuke (shisha)barretjes, winkeltjes, etc. Ook zijn er verschillende parken in Istanbul waar je echt de mooiste uitzichten over de stad hebt en even kan ontsnappen aan de 24/7 drukte en lawaai. Een andere goede tip is om, mocht je Istanbul eens bezoeken, wat te gaan drinken in een van de vele skyline restaurantjes of barretjes die over de stad uit kijken. Je hebt echt een top uitzicht over zowel het Aziatische en het Europese deel en zelfs voor de arme studenten is een wijntje hier best betaalbaar!

Afgelopen week had ik dan de eerste bezoeker uit Nederland; Roland! Na hem dinsdagavond te hebben opgehaald op het vliegveld zijn we richting ons hotel in Moda, Kadikoy vertrokken, waar we voor 4 nachten een twin-bed kamer hadden gehuurd (net een kajuit he, Rol?). Ik had dit hotel als tip gekregen van een local, want het ligt echt naast de Bosphorus en een heel mooi en rustig park. (Voor de nieuwsgierigen onder ons, dit is de link van het hotel: http://www.julietistanbul.com/). We zijn een dag in het Aziatische deel gebleven, zodat ik mijn universiteit, mijn huisje en een paar van mijn favoriete plekken in de buurt kon laten zien. Ook hebben we twee dagen het Europese deel verkend (Aya Sofia, Topkapi Paleis en de Grand Bazaar). Verder hebben we nog een avond shisha en biertjes gedaan met de mensen waar ik hier het meest mee om ga en na héél veel lekker eten, weinig slaap vanwege ons drukke programma en iets té vaak buikpijn van het lachen heb ik Roland zaterdagavond weer afgezet op het vliegveld.

Dit was hem dan al weer, mijn tweede blog. Ik geniet intens van alle lieve berichtjes/whatsappjes/facebook berichtjes die ik van iedereen uit Nederland krijg, dus keep them coming!!

Veel liefs,

Roos