Tijd voor avontuur!

Het is inmiddels al weer drie weken geleden dat ik het avontuur tegemoet vloog, en s’avonds laat laat landde op het vliegveld in het Aziatische deel van Istanbul. Zoals het een echte ‘’exchange-student’’ betaamt gestrest op zoek naar een taxi, met mijn enorme koffer achter me aan slepend en een grote rugzak op mijn rug. Een half jaar studeren aan Yeditepe University in het International Business & Trade department. Het was nu dan toch echt zo ver.

De eerste weken in Istanbul waren voor mij vooral heel erg wennen; aan de taal, aan de mensen, aan de IMMENSE drukte aangezien Istanbul net zoveel inwoners heeft als Nederland, aan de warmte, etc. Ik wist dat het compleet anders zou zijn dan Nederland, maar ik heb toch wel met een aantal kleine cultuurshockjes te maken gehad hier. Wonen in de dormitory van de universiteit waar letterlijk niemand Engels spreekt en je drie kwartier (!) bezig bent met uitleggen dat je een schone handdoek wilt. Zelfs ‘’handdoek’’ in het Turks vertalen met Google Translate haalde niets uit, de receptioniste keek ons aan alsof we gék waren. Tsja, daar sta je dan.. Wat nu? Uiteindelijk maar een half uur gewacht op een van de schoonmaaksters die ons (gelukkig) wel begreep. Achteraf hebben we er een hilarisch verhaal bij, maar zoals veel van jullie weten kan ik enorm stressen en was dit op het moment zelf echt minder grappig.. ;-). Inmiddels heb ik al wat Turkse lessen gehad en kan ik mezelf iets beter uitdrukken. Ook weet ik nu dat wij in Nederland echt omringt worden met Engels, iets wat hier amper voor komt. Veel inwoners van Istanbul spreken het gewoon amper omdat ze er helemaal niet mee te maken hebben in het dagelijks leven. De studenten van de school moeten eerst een jaar verplicht intensief Engels volgen voordat ze überhaupt worden toegelaten aan de universiteit, maar velen van hen zijn echt héél bang om Engels te spreken. Zelfs als je ze een simpele vraagt stelt zoals ‘’Waar is dit gebouw op de universiteit?’’ draaien ze zich het liefst om en lopen heel hard, zonder iets te zeggen, weg. Zeker in de eerste week als je totaal niets weet best lastig, maar inmiddels wijst alles zich vanzelf.

De cultuurverschillen zijn er trouwens niet alleen met de Turken, inmiddels heb ik een leuke internationale groep verzameld waar ik veel mee op trek en ook binnen deze groep komen we elke dag wel verschillen of juist overeenkomsten tegen. Zo vinden zij ons als Nederlanders een lekker direct volkje en worden we constant belachelijk gemaakt om onze harde G in de Nederlandse taal. Niemand begrijpt hoe wij dit zo kunnen uitspreken en iedereen probeert het na te doen, erg hilarisch. Ook vind iedereen onze scheldwoorden erg fascinerend. Zelf heb ik inmiddels al heel wat Nederlandse scheldwoorden aangeleerd en in het Portugees en Duits opgedaan. Je weet tenslotte nooit waar je het nog eens voor kunt gebruiken!

Ik vind het vooral super leuk om te merken hoe iedereen open staat voor elkaar en voor elke andere cultuur. Frans, Duits, Portugees, Canadees, Amerikaans, Spaans, iedereen is nieuwsgierig naar elkaars cultuur en super geïnteresseerd in hoe dingen er nou eigenlijk aan toe gaan in bijvoorbeeld Nederland. Door een aantal van deze gesprekken heb ik wel echt beseft hoe goed wij het in Nederland hebben; zo vertelde een van de Portugese meiden mij dat haar vader een aantal jaar geleden veel pijn had en de hele avond en nacht (!) op de grond bij de spoedeisende hulp heeft gelegen, omdat het zo druk was dat niemand hem kon helpen. Ook is het geen uitzondering dat mensen die een terminale ziekte hebben pas anderhalf jaar later bij een specialist terecht kunnen voor een afspraak, wat dus betekent dat het dan vaak al te laat is.. Als dit soort praktijken in Nederland plaats vonden het sowieso gelijk de volgende dag op de voorpagina van een krant gestaan, of een petitie op Facebook, of iets anders om te laten zien hoe ontzettend belachelijk wij het vinden dat iemand zo behandeld word.. Zoals ik al zei, het zet je aan het denken en laat je dingen die wij in Nederland hebben echt waarderen.

De organisatie van de school die alles organiseert voor de Erasmus/Exchange-studenten is echt super chill. Er worden veel feesten en tripjes georganiseerd, je kunt alles aan ze vragen en zij zijn eigenlijk gewoon super betrokken bij ons allemaal. Verder is het weer hier nu echt nog mega mooi weer, vandaag liep het weer tegen de 27 graden aan en de eerste weken heb ik heerlijk aan het zwembad van de universiteit gelegen. Ook is er een groot aanbod aan vakken op de universiteit en na lang twijfelen tussen wat ik nu écht leuk vond heb ik nu eindelijk mijn definitieve lijst samengesteld; De gelukkige winnaars zijn Human Resource Management, European Economies, Asian Economies, Cross-cultural issues in business en Turkish Language and Culture for Beginners. In totaal zijn het 30 studiepunten die ik met deze vakken kan behalen.

Tot nu toe heb ik nog maar een paar lessen gehad, maar het was echt heel goed te doen. Ik heb alleen nu al gelijk een week vakantie vanwege het Offerfeest (Bayram) en ben nog maar een weekje naar school geweest. Dat begint dus al helemaal goed.

Mijn volgende blog zal over een paar weken verschijnen.

Güle güle!

Roos